همايون بهزادی، بازيکن بزرگ فوتبال ايران در دهه های۴۰ و ۵۰ شمسی به دليل ناراحتی شديد ريوی در بيمارستان بستری شده است و مسوولان ورزش و فوتبال ايران او را تنها گذاشته اند.
همايون بهزادی فوتبال را در مکتب شاهين و زير نظر زنده ياد دکتر اکرامی آموخت و در جوانی به تيم ملی راه يافت. او مهاجم گلزنی بود که با هر دو پا در دريبل زنی و شليکهای استثنايی توانايی داشت، اما پرشهای بلند و ضربه های دقيق سر با مکثی ويژه در هنگام ضربه او را به عنوان «سرطلايی» مشهور و به عنوان يک گلزن برتر مطرح کرده بود. بهزادی در سطح باشگاهی با شاهين و پس از انحلال شاهين در پرسپوليس بارها به مقام قهرمانی رسيد.
همايون بهزادی در يک کوچ دستجمعی يک سال از پرسپوليس به پيکان رفت و با منحل شدن پيکان بار ديگر پرسپوليس بازگشت تا فوتبال خود را در اين تيم پرهوادار به پايان برساند. شاهين پرطرفدارترين تيم فوتبال ايران در در دهه های ۳۰ و ۴۰ بود و حضور بازيکنان شاهين به ويژه همايون بهزادی و زنده ياد حميد شيرزادگان هواداران را به سوی پرسپوليس و به طور موقت به سوی پيکان برد.
در سطح آسيايی و فوتبال با روش ۲-۴-۴ متدوال در آن روزها می توان همايون بهزادی را مهره ای تغيير ناپذير در بغل چپ آن هنگام تيم ملی دانست که گلهای بسياری، به ويژه با ضربه های سر به ثمر رساند.
افتخارات ملی بهزادی به دو بار قهرمانی جام ملتهای آسيا، يک بار نيابت قهرمانی بازيهای آسيايی و از همه مهمتر راهيابی به المپيک ۱۹۶۴ توکيو دانست که نخستين راهيابی فوتبال ايران به المپيک بود. پس از آن ايران در المپيکهای ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ هم به اين مهم دست يافت. بازيکن سرطلايی و گلزن تيم ملی در اعتراض شاهينی ها به نحوه انتخاب بازيکنان تيم ملی از رفتن به المپيک توکيو خودداری کرد.
در نخستين قهرمانی آسيا در رقابتهای ۱۹۶۸ تهران گل جنجالی بهزادی از نقطه کرنر، ايران را در ورزشگاه پرخاطره امجديه از شکست در برابر اسراييل رهانيد و سرانجام ایران را به قهرمانی و پيروزی رساند. اين جام نقطه عطفی را در فوتبال ايران ايجاد کرد که يک دهه طلايی در فوتبال آسيا و جهان در پی داشت و همايون بهزادی در آغاز آن نقش انکار ناپذيری را بازی کرد.
او بهترين بازيکن تيم ملی در دومين قهرمانی ايران در آسيا به سال ۱۹۷۲ در بانکوک بود و هنگامی با فوتبال خداحافظی کرد، در سطح اول فوتبال باشگاهی و ملی سالها و بارها کاپيتانی را تجربه کرد.
بهزادی پس از دوران بازيگری، در تيم پرسپوليس جايگزين آلن راجرز مربی انگليسی اين تيم شد. بازيکن پرغوغا و پرخاشگر ولی خوش قلب فوتبال ايران پس از انقلاب آرام و گوشه گير شد و در مسووليت کميته پيشکسوتان فوتبال هم بسيار کوشيد تا يک ريش سفيد اهالی فوتبال باشد.
حبرگزاری فارس در خبر بيماری اسطوره سالهای دور فوتبال ايران می نويسد: او چندان حال و روز خوبی ندارد و برای اين که فوتبالی ها را به زحمت نيندازد، آنها را چندان در جريان بيماری خود قرار نداده است.
همايون بهزادی به سختی صحبت می کند. او درباره شرايط خود می گويد:« دو هفته است بستری هستم. در اين مدت ۱۰ کيلو لاغر شده ام. از دوستانی که به ديدارم آمدند، ممنونم. از آقايان جعفر کاشانی، محمد پنجعلی و حسين کازرانی تشکر می کنم. هر کس به ملاقاتم آمده، ممنونشان هستم و هر کس هم نيامده، حتما گرفتاری داشته و گلايه ای ندارم. راضی به رضای خدا هستم و برای مرگ آماده ام.»
همايون بهزادی فوتبال را در مکتب شاهين و زير نظر زنده ياد دکتر اکرامی آموخت و در جوانی به تيم ملی راه يافت. او مهاجم گلزنی بود که با هر دو پا در دريبل زنی و شليکهای استثنايی توانايی داشت، اما پرشهای بلند و ضربه های دقيق سر با مکثی ويژه در هنگام ضربه او را به عنوان «سرطلايی» مشهور و به عنوان يک گلزن برتر مطرح کرده بود. بهزادی در سطح باشگاهی با شاهين و پس از انحلال شاهين در پرسپوليس بارها به مقام قهرمانی رسيد.
همايون بهزادی در يک کوچ دستجمعی يک سال از پرسپوليس به پيکان رفت و با منحل شدن پيکان بار ديگر پرسپوليس بازگشت تا فوتبال خود را در اين تيم پرهوادار به پايان برساند. شاهين پرطرفدارترين تيم فوتبال ايران در در دهه های ۳۰ و ۴۰ بود و حضور بازيکنان شاهين به ويژه همايون بهزادی و زنده ياد حميد شيرزادگان هواداران را به سوی پرسپوليس و به طور موقت به سوی پيکان برد.
در سطح آسيايی و فوتبال با روش ۲-۴-۴ متدوال در آن روزها می توان همايون بهزادی را مهره ای تغيير ناپذير در بغل چپ آن هنگام تيم ملی دانست که گلهای بسياری، به ويژه با ضربه های سر به ثمر رساند.
افتخارات ملی بهزادی به دو بار قهرمانی جام ملتهای آسيا، يک بار نيابت قهرمانی بازيهای آسيايی و از همه مهمتر راهيابی به المپيک ۱۹۶۴ توکيو دانست که نخستين راهيابی فوتبال ايران به المپيک بود. پس از آن ايران در المپيکهای ۱۹۷۲ و ۱۹۷۶ هم به اين مهم دست يافت. بازيکن سرطلايی و گلزن تيم ملی در اعتراض شاهينی ها به نحوه انتخاب بازيکنان تيم ملی از رفتن به المپيک توکيو خودداری کرد.
در نخستين قهرمانی آسيا در رقابتهای ۱۹۶۸ تهران گل جنجالی بهزادی از نقطه کرنر، ايران را در ورزشگاه پرخاطره امجديه از شکست در برابر اسراييل رهانيد و سرانجام ایران را به قهرمانی و پيروزی رساند. اين جام نقطه عطفی را در فوتبال ايران ايجاد کرد که يک دهه طلايی در فوتبال آسيا و جهان در پی داشت و همايون بهزادی در آغاز آن نقش انکار ناپذيری را بازی کرد.
او بهترين بازيکن تيم ملی در دومين قهرمانی ايران در آسيا به سال ۱۹۷۲ در بانکوک بود و هنگامی با فوتبال خداحافظی کرد، در سطح اول فوتبال باشگاهی و ملی سالها و بارها کاپيتانی را تجربه کرد.
بهزادی پس از دوران بازيگری، در تيم پرسپوليس جايگزين آلن راجرز مربی انگليسی اين تيم شد. بازيکن پرغوغا و پرخاشگر ولی خوش قلب فوتبال ايران پس از انقلاب آرام و گوشه گير شد و در مسووليت کميته پيشکسوتان فوتبال هم بسيار کوشيد تا يک ريش سفيد اهالی فوتبال باشد.
حبرگزاری فارس در خبر بيماری اسطوره سالهای دور فوتبال ايران می نويسد: او چندان حال و روز خوبی ندارد و برای اين که فوتبالی ها را به زحمت نيندازد، آنها را چندان در جريان بيماری خود قرار نداده است.
همايون بهزادی به سختی صحبت می کند. او درباره شرايط خود می گويد:« دو هفته است بستری هستم. در اين مدت ۱۰ کيلو لاغر شده ام. از دوستانی که به ديدارم آمدند، ممنونم. از آقايان جعفر کاشانی، محمد پنجعلی و حسين کازرانی تشکر می کنم. هر کس به ملاقاتم آمده، ممنونشان هستم و هر کس هم نيامده، حتما گرفتاری داشته و گلايه ای ندارم. راضی به رضای خدا هستم و برای مرگ آماده ام.»
