«زنان اسلامی باید با حجاب اسلامی بیرون بیایند»... با همین جمله کوتاه، ۴۰ سال پیش، نخستین تقابل، میان آنچه که میرفت «جمهوری اسلامی» خوانده شود، با حقوق زنان رقم خورد. تکلیف آنهایی را که میگویند «مگر مسئله فقط همین دو تار موست»، آیتالله روحالله خمینی از همان روز شانزدهم اسفند ۵۷ روشن کرده بود؛ در شرایطی که تنها ۲۴ روز از سقوط حکومت پهلوی میگذشت.
با همان چند جمله روحالله خمینی، حجاب اجباری به عنوان نخستین محدودیتی ثبت شد که به دنبال انقلاب بر ایران سایه انداخت و زمینه اولین تجمع اعتراضی بعد از انقلاب را فراهم کرد؛ تا روز جهانی زن سال ۱۳۵۷، در روزشمار تاریخ معاصر ایران، به نام زنانی ثبت شود که به حجاب اجباری «نه» گفتند.
حالا چهار دهه بعد، کماکان در ایران ِهفدهم اسفندماه ۱۳۹۷، آزادی پوشش برای بسیاری از زنان ایرانی، یکی از عرصههای مبارزه مدنی است.
امروز، چهار دهه بعد از انقلاب، حجاب اجباری چقدر مسئله عموم زنان ایرانی است؟ آزادی و حق انتخاب پوشش از چه میزان اهمیت در میان خواستهای حقوقی، مدنی و برابریخواهانه زنان ایران برخوردار است؟ چه روشی و کدام رویکرد در زمینه فعالیت برای حقوق زنان بیشتر تاثیرگذار است؟
برنامه ساعت ششم در کنار مخاطبان رادیو فردا، میزبان مسیح علینژاد بنیانگذار کمپینهای آزادیهای یواشکی و چهارشنبههای سفید که علیه حجاب اجباری فعالیت میکنند و ملیحه محمدی فعال سیاسی است تا از دو نگاه مختلف به این مسائل بپردازیم.