توصیه به قرنطینه در دوران شیوع کرونا، تلاش برای ممنوع کردن کودک‌همسری، جنبش سبز، سرنگونی هواپیمای مسافربری با موشک سپاه، اشتغال زنان، دلیل شیوع گسترده کرونا در ایران، انفجار ناوچه کنارک با آتش خودی، اعتراضات دی‌ماه، گزارش‌ها درباره غرق شدن شهروندان افغانستانی با دخالت نیروهای مرزی جمهوری اسلامی، انتقاد از نحوه برگزاری انتخابات، اعتراضات آبان‌ماه به دنبال سه برابر شدن قیمت سوخت، سیاست‌های کنترل جمعیت، گسترش اطلاع‌رسانی آزاد...
یافتن نخ تسبیحی که بتواند همه این حوادث و مسائل بی‌ربط را کنار یکدیگر بچیند و آن‌ها را به‌نوعی به هم متصل کند، می‌تواند برای هر کسی حکم معمایی حل‌نشدنی را داشته باشد. برای مسئولان و حاکمان جمهوری اسلامی اما این‌چنین نیست.
تمامی این موارد برای حکومت ایران یک فصل مشترک دارد: «دشمن».
مقامات مختلف جمهوری اسلامی و در راس آن‌ها آیت‌الله علی خامنه‌ای می‌گویند دست «دشمن» را پشت تک‌تک این موارد - و پرشمار مسائل دیگر - می‌بینند؛ دشمنی بی‌نام و نشان و انتزاعی که هر زمان می‌تواند تعبیر به کشور، گروه، فرد یا خط فکری خاصی شود.
سال‌هاست «دشمن» کلیدواژه جمهوری اسلامی و رهبر آن در رویارویی با - و به تعبیر منتقدان فرافکنی - چالش‌هاست.
تا پیش از «دشمن» کلیدواژه‌هایی مشابه با تعاریفی نسبتا روشن‌تر چنین نقشی را در واژگان جمهوری اسلامی عهده‌دار بودند: امپریالیسزم، استکبار، لیبرال... حالا اما مدت‌هاست که «دشمن» جای همه آن‌ها را در ادبیات رهبران نظام گرفته است.
استراتژی اتهام‌زنی به این «دشمن» بی‌مختصات، چقدر بُرد دارد؟ جامعه چه نگاهی و چه میزان از باورپذیری نسبت به این روند دائمی دارد؟ در میان بدنه طرفداران نظام چطور؟ در ابن برنامه به این پرسش‌ها می‌پردازیم.
