هفته و خبرهای آن از گوشه و کنار جهان از نگاه دوربین.
دست‌های خالی
۱
دومین دور از مذاکرات میان رهبران کره شمالی (در تصویر) و ایالات متحده در هانوی، پایتخت ویتنام، بدون امضای توافقی پایان یافت. کیم جونگ‌اون چند روزی در ویتنام ماند، سوار قطار شد، و چهار هزار کیلومتری که آمده بود را برگشت تا به پیونگ‌یانگ برسد.
۲
نبردها علیه گروه موسوم به حکومت اسلامی در سوریه به روزهای پایانی خود نزدیک می‌شوند؛ اما چالش‌ها به پایان نخواهند رسید. هنوز شمار زیادی از پناهجویان تکلیف خود را نمی‌دانند و وضعیت انبوهی از کودکان و زنانی که از مناطق تحت کنترل داعش خارج می‌شوند چندان مشخص نیست.
۳
بسیاری از زنان و کودکانی که از باغوز گریخته‌اند یا راه به خارج یافته‌اند خود را تسلیم شبه‌نظامیان مورد حمایت ائتلاف (نیروهای دمکراتیک سوریه) کرده‌اند.
۴
آموزگاران ایرانی در گوشه و کنار کشور به تحصن‌های خود ادامه دادند. به گفته شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، «آزادی فعالان صنفی فرهنگی و رفع تمام موانع قانونی برای فعالیت رسمی و آزاد تشکل‌های صنفی فرهنگیان»، از جمله خواسته‌های صنفی آموزگاران است.
۵
منابع خبری ایران می‌گویند قرار است ابراهیم رئیسی، تولیت آستان قدس رضوی، جایگزین صادق لاریجانی در ریاست قوه قضائیه شود. آقای رئیسی که مشمول تحریم‌های اتحادیه اروپاست، در سال ۱۳۶۷ عضو هیئتی سه نفره بود که درباره اعدام زندانیان سیاسی تصمیم می‌گرفت. (در تصویر از هفتم اسفند ماه در جریان افتتاح یک پروژه در مشهد)
۶
اعضای نیروی هوایی ارتش افغانستان، در حال کمک به غیرنظامیانی هستند که در سیل قندهار گیر افتاده‌اند. ده‌ها نفر در جریان سیل جان خود را از دست دادند و بخش‌هایی از مناطق مسکونی تخریب شده‌است.
۷
«استالین هنوز زنده‌است»؛ دست‌کم برای آن بخشی از مردمان روسیه که پنجم مارس، روز درگذشت او را گرامی می‌دارند. شماری از تاریخ‌نگاران می‌گویند در زمان حکومت استالین نزدیک به ۲۰ میلیون نفر کشته شدند. میلیون‌ها تن اعدام شدند یا در اردوگاه‌های دورافتاده جان دادند، میلیون‌ها تن از گرسنگی و قحطی جان خود را از دست دادند.
۸
خوان گوایدو، رهبر مخالفان دولت ونزوئلا، که با وجود ممنوع‌الخروج بودن، به خارج از کشور سفر کرده بود، روز ۱۳ اسفند به کاراکاس بازگشت و همزمان از مردم خواست تظاهرات سراسری برگزار کنند.
۹
گردهمایی سالیانه «کنگره ملی خلق» در چین گشایش یافت. بنا بر قوانین جمهوری خلق چین، کنگره آن کشور از اختیارات قانونی برای تصویب قوانین، و نظارت بر دولت برخوردار است. اما از منظر تحلیل‌گران و ناظران بیرونی، این نهاد، توانایی خیلی زیادی در وضع قوانین اصلی و یا نظارت گسترده بر دولت را ندارد و تنها بر تصمیم‌های هسته تصمیم‌گیرنده، مهر تائید می‌زند.