گزارش‌ها حاکی است که تعدادی از خانواده‌های اعدام‌های دسته‌جمعی سال ۱۳۶۷ توانسته‌اند در آخرین روزهای سال ۱۴۰۱، به‌رغم تدابیر امنیتی در گورستان خاوران، بر سر مزار بی‌نام قربانیان این اعدام‌ها حاضر شوند.
این خانواده‌ها با حضور در گورستان خاوران و با گذاشتن گل و عکس قربانیان، یاد و خاطره اعدامشدگان سال ۱۳۶۷ را گرامی داشتند.
ویدئویی که در شبکه‌های اجتماعی منتشر شده نشان می‌دهد که روز جمعه تعدادی از خانواده‌های اعدام شدگان در خاوران در حال خواندن سرود «رود» هستند. اما صدای مردی که به نظر می‌رسد از نیروهای امنیتی است، شنیده می‌شود که از حاضران می‌خواهد که مراسم را «تعطیل کنند».
دادخواهی از خاوران، از خاوران‌ها، از ایستادگی خانواده‌های زندانیان سیاسی اعدام شده #کشتار۶۷، از اعماق آن سال‌های سیاه آغاز شد. چه مادرانی که سال‌ها خودشان را با شاخه‌ای گل رساندند به این گورهای بی‌نام، به این گورستان که هر وجبش سند جنایت و جنایت‌‌هایی هولناک است#مهسا_امینی pic.twitter.com/alPHuNar1P
— Shahram Rafizadeh (@ShahramRafizade) March 19, 2023
سرود «رود» بر مبنای شعری از سعید سلطانپور است. او ۳۱ خرداد سال ۱۳۶۰ اعدام شد.
جمهوری اسلامی در جریان اعدام‌های دهه ۱۳۶۰ اجازه نداد که پیکر زندانیان سیاسی اعدامی مخالف، مرتد و دگراندیش چپ پس از اعدام در گورستان‌های مسلمانان دفن شود. به همین دلیل با آغاز اعدام‌های دستجمعی در سال ۱۳۶۰، جمهوری اسلامی اجساد تعدادی از اعدام شدگان چپ و مجاهدین خلق را در گورستان خاوران خارج از تهران دفن کرد.
هزاران زندانی سیاسی در تابستان ۶۷، در زندان‌های سراسر ایران از جمله اوين و گوهردشت در تهران با دستور مستقیم روح‌الله خمینی، رهبر وقت جمهوری اسلامی، و با تصمیم یک هئیت معروف به «هیئت مرگ»، اعدام شدند.
شماری از اعدام شدگان تابستان ۱۳۶۷ در تهران و کرج در گورهای جمعی بدون نام نشان در خاوران دفن شده‌اند.
جنبش دادخواهی در ایران که در چند سال اخیر گسترش یافته است از دهه شصت و به ویژه بعد از کشتار گسترده و دسته‌جمعی زندانیان سیاسی در سال ۱۳۶۷ با ایستادگی و پیگیری مادران و پدران دادخواه زندانیان کشته شده شکل گرفت.
به دلیل پنهان‌کاری جمهوری اسلامی، آمار دقیقی از این اعدام‌ها وجود ندارد، اما بر اساس گزارش سازمان عفو بین‌الملل، در آن دوران دست‌کم چهار هزار و ۴۸۲ تن شامل مرد و زن، در فاصله دو ماه ناپدید شدند.