(rm) صدا |
فريدون زرنگار (راديو فردا): نمايش سکس، شوبرت و شکنجه نمايش تازه اي است از پرويز صياد که اين هفته در لس آنجلس به روي صحنه آمد. اين نمايش ترجمه اي است از يک نمايش شيليايي به نام مرگ و دوشيزه با کارگرداني و بازيگري پرويز صياد، هلن افشان و محمود هاشمي.
فيروزه خطيبي(راديو فردا) : آقاي پرويز صياد، شما روي چه اصولي اين نمايش به خصوص را انتخاب کرديد اين متن به خصوص را؟
پرويز صياد : به نظر من متن داراي يک خاصيتي است که فکر مي کنم يک درام نويس ايراني بخواهد امروز خصوصيات روحي و اخلاقي ما را الان ترسيم کند در شرايطي که به خصوص در خارج از کشور هستيم، به چه چيزهايي فکر مي کنيم در صورتي که عرض کنم آينده اي را داشته باشد، تغييرات اجتماعي اساسي در مملکت رخ داده باشد، يک درام نويس ايراني اين کار را بايد مي کرد.از آنجايي که يک درام نويس شيليايي اين کار را کرده و شباهت عجيبي به سرنوشت فعلي ما دارد و اشتغال ذهني ما دارد در خارج از کشور به خصوص، من فکر کردم که چرا اين کار را ما نکنيم و اين حالت را نشان بدهيم به تماشاگران خودمان که آن گرفتاري ها و آن پيچيدکي هاي روحي که داريم خاص ما نيست و اين حالتي جهاني دارد. ديکتاتوري عوارضش بشري است و لوکال و منطقه اي و محلي نيست. يک قواعدي دارد و تاثيراتي دارد در جوامع مختلف که تقريبا شبيه هم است و همه کساني که زير سلطه ديکتاتوري هستند به آن حالت رواني که دچار مي شوند و آن گذشتن از دوره اي که دست پيدا مي کنند اينها همه شان واکنش هاي مشابه نشان مي دهند جوامع مختلف. مي خواستم با اين نمايش نشان دهم که چقدر ما شبيهيم به همه دنيا و همه کساني که گرفتاري هاي مشابه ما پيدا مي کنند. اين خاصيت جهان شمول اين نمايش بيشتر براي من انگيزه اصلي بود براي کار کردن.
ف. خ: شما در حالي که مي توانيد نمايش هايي داشته باشيد در اين شهر که هزاران آدم را به سالن تئاتر بکشد شما ترجيح مي دهيد هراز چندي کارهايي انجام دهيد که برمي گردد به آن تعهدي که شما به عنوان يک آرتيست ايراني داريد. مي شود بگوييد چرا اين از خودگذشتگي را انجام مي دهيد؟
پرويز صياد : من آن چنان ازخودگذشتگي نمي بينم من انجام وظيفه مي گذارم اسمش را. براي آنکه هر کس نسبت به حرفه خودش يک نوع احساس مسئوليتي بايد داشته باشد. ما در حرفه تئاتر کم کم داريم متوجه مي شويم که بسيار بسيار دارد يک گرايش هاي خاصي پيدا مي کند و در واقع نمي خواهم ارزش کارهاي ديگر را ناديده بگيرم ولي بعضي اوقات آدمي که دارد کار تئاتر مي کند پس چرا به اين کار دست مي زند اگر قرار است اينقدر سطح نازلي داشته باشد. اگر اين تجربيات تئاتري نشود واين گيرهايي که خودش بعضي وقت ها حس مي کند باز نکند براي خودش تسليم يک جريان مي شود و اين جريان ممکن است آدم را به يک مرداب برساند بجاي آنکه به يک درياچه اي برساند و به يک آب زلالي برساند ممکن است به يک جاي متعفني مي رسد. کم کم دارد کار نمايش براي آنکه مسابقه اي پيش آمده که هر چه بيشتر تماشاگر را به خود جلب کنيم و هر چه بيشتر خودمان را تسليم نيازهاي ابتدايي سليقه هاي ؟؟؟؟ همگان بکنيم کم کم فراموش مي کنيم که داريم از خود تئاتر و مسئوليت تئاتر و جوهر تئاتر دور مي شويم. اين است که در واقع يک نوع احساس انجام وظيفه است و بنده فکر نمي کنم چندان فداکاري اي باشد.
ف. خ: آيا اين نقش است که شما را مي کشاند به تئاتري که در آن بازي مي کنيد يا آنکه عوامل ديگر؟
پرويز صياد : فقط ايفاي نقش نيست، من مي توانم در يک نمايشي مانند فال گوش يک نقش خيلي خيلي کوچکي من ايفا کردم. نقش هاي اصلي اش را ديگر همکاران ما بازي کردند. در واقع آنچه که انگيزه اصلي کار قرار مي گيرد محتواي خود کار است اينکه با زماني که جلو مي رويم چقدر اين هماهنگي دارد و چقدر پاسخگوي نيازهاي اين دوره است. سوال هايي که آدم از خودش مي کند و ديگران از هم ديگر مي کنند مي تواند جوابگو باشد سواي اين که مقوله تئاتر باشد مقوله هنر باشد. همه اينهاست که شما را وادار مي کند حتي برخلاف منافع حرفه اي قدم برداريد. يعني احساس کنيد که بايد در يک فضاي ديگري نفس بکشيد که اکسيژن بيشتري تويش هست.
ف. خ: شما به عنوان يک بازيگر، يا به عنوان يک تئاتري؟
پرويز صياد : خدمه تئاتر بفرماييد چون ما بهرحال همانطور که الان ملاحظه مي کنيد همه کار اين تئاتر را ماداريم مي کنيم. از کشيدن دکور به دوش خودمان و آماده کردن صحنه. همه کارها جزء تئاتر است ديگر. بازيگري هم بخشي از اين کار تئاتر است. ديگر خودتان واقفيد ديگر که تئاتر در تبعيد هر کس که دارد هر کاري مي کند در واقع بخشي از کار ديگران را هم انجام دهد تا آن کار پيش رود. اگر من فکر کنم که فقط بازيگرم يا فقط کارگردانم. اين تعريف کار تئاتري است که آدم در زمان رفاه دارد هر مهره اي جاي خودش. اما اين تئاترهايي که ما داريم و مثل کولي سرگردان به دوش مي کشيم از اين ور به آن ور مي بريم همه کارها را مي کنيم. نمايش سکس، شوبرت و شکنجه نمايش تازه اي است از پرويز صياد که اين هفته در لس آنجلس به روي صحنه آمد. اين نمايش ترجمه اي است از يک نمايش شيليايي به نام مرگ و دوشيزه با کارگرداني و بازيگري پرويز صياد. پرويز صياد در مصاحبه با راديو فردا درباره انتخاب اين نمايش مي گويد به نظر من متن داراي يک خاصيتي است که فکر مي کنم يک درام نويس ايراني بخواهد امروز خصوصيات روحي و اخلاقي ما را ترسيم کند كه در شرايط كنوني ما در خارج از کشور به چه چيزهايي فکر مي کنيم. از آنجايي که اين کار شباهت عجيبي به سرنوشت فعلي ما و اشتغال ذهني ما در خارج از کشور دارد به خصوص، من فکر کردم که چرا اين کار را ما نکنيم.
