نمايش بچه هاي هركول در باره مهاجرت و آوارگان در تئاتر رپرتواري كمبريج، ماساچوست

بهنام ناطقي (راديوفردا):. يکساعت اول نمايش، که در واقع يک جلسه بحث است با حضور آوارگان واقعي در حاليکه عکس هاي آوارگان از سراسر دنيا ديوارهاي تاتر را پوشانده است، به خاطر اينکه فاقد هرنوع برنامه ريزي و نوشته قبلي است، در جهت عکس تئاتر که صحنه اي از پيش انديشيده در برابر تماشاگر مي گذارد حرکت مي کند. آقاي سلرز در مصاحبه اي در دانشگاه باستون مي گويد با شروع نمايش از طريق گفتگوئي في البداهه ميان مهاجران و گوينده، که هر شب هم ترکيب شان عوض مي شود، مي خواست غيرقابل پيش بيني بودن دمکراسي را نشان دهد. پيتر سلرز: I think that's built into democracy, a little less control and a little more trust. We're constantly in a situation where people try to make and end run of democracy and predetermine the results and for me exactly what is powerful is that the result is not predetermined in democracy بهنام ناطقي: آقاي پيترسلرز، کارگردان نمايش تجربي بچه هاي هرکول در تئاتر آمريکن رپ کمبريج مي گويد مفهوم دمکراسي اين است که نتيجه آن از قبل معلوم نباشد در حاليکه مي بينيم اغلب سعي مي شود نتيجه دمکراسي از قبل تعيين شود در حاليکه براي من قدرت دمکراسي در اين است که نتيجه آن از قبل تعيين نشده است. هنرمند بحث انگيز تئاتر آمريکا، کارگردان تجربي، آقاي پيتر سلرز Peter Sellars که مي کوشد نقبي از روي صحنه به رويدادهاي سياسي روز بزند، با نمايش تازه اي که در تئاتر معتبر American Repertoiry در کمبريج به روي صحنه آورده است، به موضوع مهاجرت مي پردازد. تراژدي يوريپيد، داستان آواره شدن بچه هاي هرکول است، و اينکه سرانجام مردم آتن آنها را پذيرا مي شوند. اين نمايش که با لباس هاي امروزي و با نمادهائي از جهان امروز، از جمله صحنه هائي يادآور نبرد در خاورميانه، در بوسني هرزگوين و افغانستان، ماجراي مهاجرت وآوارگي بچه هاي هرکول را به جهان امروز، جهان بعد از طالبان و القاعده وجهان بعد از ميلاسوويچ منتقل مي کند و نمايشنامه تراژدي يوريپيد را به ادعانامه اي تبديل مي کند در باره رنج آوارگان در جهان امروز، که به خاطر شمار بسيارشان چهره انساني خود را از دست داده اند و به شماره تبديل شده اند. سلرز در اجراي خود از نمايش بچه هاي هرکول نوشته يوريپيد که از شنبه شب گذشته در کمبريج به روي صحنه آمد، به اين آوارگان بي چهره، چهره و هويت مي بخشد و انسانيت آنها را به آنها برمي گرداند و آوارگان با هويت هاي واقعي را روي صحنه مي گذارد تا به تماشاگران آمريکائي فرصت دهد به جهان آواره ساز فکر کنند و به پاسخي بيانديشند که جامعه امروز فراروي آورارگان خود گذاشته است. جذابيت کار پيترسلرز در اين است که از يک سو در متون کهنه در جستجوي مضاميني است که در جهان امروز هم با معنا هستند و از سوي ديگر در خبرهاي سي ان ان و ستون هاي روزنامه ها، عناصر بصري براي بازگو کردن اين مفاهيم باستاني پيدا مي کند. تماشاگر روي صحنه چهره ميلاسوويچ را در دادگاه جنايات جنگي تشخيص مي دهد و زندانيان پايگاه گوانتانامو را در لباس هاي نارنجي زندان. اين تصاوير، موضوع نمايش را به يک بحث سياسي روز تبديل مي کنند که ظاهرا هدف کارگردان است. پيترسلرز که 45 ساله شد، با اين نمايش به آمريکن رپ، صحنه اي که بيش از 20 سال پيش او را به شهرت رسانيد، باز مي گردد. پيترسلرز در 26 سالگي رياست تئاتر مجمتمع عظيم مرکز کندي را درواشنگتن برعهده گرفت و ظرف يک سال با هزينه کردن 5 ميليون دلار آن را ورشکست کرد. او بنيانگذار و رئيس جشنواره عظيم لس آنجلس بود و در هر دو مقام، اجراهائي استثنائي اما بحث انگيز بر صحنه آورد. او تاهمين اواخر رياست جشنواره هنر پيشتاز ادلييد استراليا را بر عهده داشت، با 25 ميليون دلار بودجه. پروژه بعدي او اجراي اثري تازه است از آهنگساز معاصر جان آدامز به نام ال نينو در اپراخانه بروکلين نيويورک. سلرز وظيفه تاتر در يک جامعه دمکراتيک را فراهم آوردن محلي براي بحث انساني در باره مسائل مي داند ومي گويد براي حماسه نويسان تئاتر يونان مثل يوريپيد تئاتر جائي بود که راي دهندگان جمع مي شدند تا به صداي آنها که حتي حق راي نداشتند، مثل زنان و آوارگان، گوش کنند. کارگردان مشهور تئاتر معاصر آمريکا، پيتر سلرز، در آخرين کارش که شب گذشته در تئاتر مشهور آمريكن رپرتوري واقع در کمبريج، نزديک شهر باستون، روي صحنه رفت، با الهام از نمايش باستاني بچه هاي هرکول، به موضوع مهاجرت و آوارگان در دنياي معاصر مي پردازد. اين اجرا که با آوارگان و پناهندگان واقعي از کشورهاي خاورميانه از جمله ايران روي صحنه شروع مي شود، با مکث نور به روي يک زن چادري به پايان مي رسد و در طول نمايش، كارگردان مي كوشد به قشرهاي بي صدا و بي چهره، هويت بخشد.