سرهنگ قذافی در بخش آخر «کتاب سبز» که پاسخی به «کتاب قرمز» مائو بود، ديدگاه اش درباره فوتبال را تبيين کرده بود: «رفتن به رستوران و نگاه کردن به غذاخوردن ديگران همان قدر احمقانه است که جمعيتی به ورزشگاه بروند و ورزش کردن ديگران را تماشا کنند.»
آبشخور اين نظريه را می توان در عواقب گردهمايی مردم در نظام های غير دمکراتيک، به بهانه رقابت های ورزشی جستجو کرد.
در نهم ژوئیه ۱۹۹۶(۱۹ تير ۱۳۷۵) و در استاديوم طرابلس، يک پنالتی غير واقعی برای تيمی گرفته شد که متعلق به پسران قذافی بود. فرزندان سرهنگ، تاب اعتراض جمعيت را نداشتند و شروع به تيراندازی کردند و اين اتفاقات به صورت زنده داشت از تلويزيون حکومتی پخش می شد!
شعار عليه داور در مدت زمانی کوتاه به شعار عليه سرهنگ در خيابان های اطراف ورزشگاه تغيير کرد. منابع غير رسمی از کشته شدن ۵۰ نفر خبر دادند اما دولت فقط جان باختن هشت نفر را تاييد کرد.
سايمون کوپر از مولفين سرشناس فوتبال جهان به نقل از يک زن اسپانيايی شاغل در ليبی می نويسد: «از همان بازی به بعد بود که آتش از زير خاکستر بيرون جهيد و مردم در مواجهه با او، انتقادات شان از حکومت ليبی را مطرح می کردند.»
پس از آن ماجرا، ساعدی قذافی که هنوز ۳۰ سالش نشده و رييس فدراسيون فوتبال ليبی بود، تصميم گرفت خودش هم پا به توپ شود. در تيم ملی ليبی بازی کند و حضور در ليگ های اروپايی را هم تجربه کند.
او بخشی از درآمد نفت را برای تحقق ماجراجويی هايش در اختيار گرفت. با مارادونا تماس گرفت و مشورت خواست. او نيز کارلوس بيلاردو را با ساعدی آشنا کرد و بلافاصله قرارداد سرمربيگری اش در تيم ملی ليبی را به امضا رساند.
بن جانسون کانادايی ديگر دوست مارادونا نيز مربی بدنسازی تيم ملی فوتبال ليبی شد. همزمان در ليگ ليبی، مدافعان تيم های مختلف از مقابل ساعدی قذافی ستاره خودخوانده تيم الاهلی طرابلس می گريختند تا اگر مقدور باشد، او توپ را وارد دروازه خالی کند.
لکه دار شدن حيثيت سری A
حکايت های فراوانی از حمايت های پيدا و پنهان دولت های دمکراتيک از نظام های توتاليتر وجود دارد. حمايت هايی که گاهی در سرکوب مخالفان داخلی رژيم های خودکامه نيز متجلی می شود.
در ابتدای ماه سپتامبر، سازمان ديده بان حقوق بشر اعلام کرد مدارکی به دست آورده که حاکی از وجود ارتباط بين سازمان اطلاعات ليبی در دوران معمر قذافی و سازمان اطلاعات مرکزی آمريکا (سيا)، سازمان اطلاعات و امنيت خارجی بريتانيا (MI6) و ديگر سازمان های اطلاعاتی غربی بوده است.
گفته شد که با همکاری اين سازمان ها، چند زندانی متواری از ليبی به اين کشور بازگردانده شده بودند.
بازگردانده شدن علی وکيلی راد يکی از قاتلان شاهپور بختيار آخرين نخست وزير حکومت پادشاهی ايران و استرداد قاتلان عبدالرحمان قاسملو دبيرکل حزب دموکرات کردستان ايران از سوی دولت اتريش، دو مورد از نمونه های مشابهی هستند که در مناسبات ايران با دولت های غربی رخ داده اند.
ساعدی قذافی يکی از شش فرزند پسر سرهنگ قذافی است. قاچاق و مصرف مواد مخدر، رانت خواری گسترده، تصاحب شرکت توليد برنامه های تلويزيون در ليبی و البته نقش کليدی در جمع سران سرکوب اعتراضات بنغازی، از جمله سوابق سال های اخير ساعدی است.
او پنج سال در سطح اول فوتبال ايتاليا حضور داشت! پروجيا، اودينزه و سامپدوريا. در تمرينات يوونتوس هم شرکت کرد. هيچ باشگاهی در فوتبال جهان، حتی تيم های طرابلس، به اندازه يوونتوسی ها نفت ليبی را ننوشيدند.
ساعدی ابتدا می خواست با تيم بيرکيرکارا از مالت قرارداد ببندند و ليگ قهرمانان را تجربه کند، اما وقتی با (پول خون) حتی عضويت در يووونتوس هم شدنی است، چرا مالت؟
پولی که شايد می توانست از اعتراضات يک دهه بعد ليبی پيشگيری کند يا دست کم آن را به تعويق بياندازد، صرف شد تا او عضو هيات مديره يوونتوس شود!
۷.۵ درصد از اين باشگاه مشهور، متعلق به ليبی بود و خانواده قذافی موظف بود ۲۸۵ ميليون دلار برای تبليغ شرکت نفتی تايم اويل روی پيراهن يووه بپردازد.
سايمون کوپر در کتاب «فوتبال عليه دشمن» با انتقاد از اين اقدام خانواده قذافی يادآور می شود که شرکت های توليد نفت اصولاَ محتاج تبليغات نيستند و اين قرارداد، صرفاً بخشی از جاه طلبی های ساعدی قذافی را ارضا می کرد.
در پروجيا تست مواد مخدر او مثبت بود. اما غرب باز هم چشمانش را بست و ساعدی با پول ملت ليبی در ايتاليا ماند. هنگام انتقال آن پول های هنگفت به حساب تيم های ايتاليايی، اعتراضی به اين ماجرا وجود نداشت.
اما بهار امسال وقتی بوی سقوط سرهنگ استشمام شد، ايتاليا پس از فرانسه، دومين کشور اروپايی بود که اعلام کرد شورای ملی انتقالی را به عنوان تنها نماينده مردم ليبی به رسميت می شناسد.
ساعدی همزمان کاپيتان تيم ملی فوتبال ليبی و رييس فدراسيون فوتبال اين کشور بود. اما نهاد فيفا هيچ گاه، بند صريح عدم دخالت دولت در فوتبال را به اين کشور گوشزد نکرد.
او ده ها ميليون دلار خرج کرد تا۱۰ دقيقه برای اودينزه در دوران سرمربيگری سرسه کوزمی بازی کند که الان هدايت پالرمو را بر عهده دارد.
در ۳۴ سالگی به سامپدوريا پيوست و اگر شهوت فوتبال در او فروکش نمی کرد و اوضاع سياسی ليبی به وضعيت امروز و مرگ سرهنگ منتهی نمی شد، او حالا در ۳۸ سالگی می توانست همچنان عضوی از يک باشگاه بزرگ اروپايی باشد.
تخريب ورزش ليبی
ساعدی و ديگر برادرش محمد، بازيکنان فوتبال را بدون اطلاع کادر فنی انتخاب می‌کردند و مديران فنی از حضور بازيکنانی که اصلاً آنها را نمی شناختند، تعجب می‌کردند! بازيکنی که از اوامر فرزندان سرهنگ سرپيچی می کرد، مجبور بود از فوتبال کناره‌گيری کند.
وقتی او در الاتحاد و الاهلی طرابلس بازی می کرد، داوران قبل از دميدن سوت به او نگاه می کردند و البته نيروهای امنيتی هم در جايگاه مشوق.
طی سال‌های طولانی تيم‌های ملی رشته های مختلف ورزشی در ليبی در مسابقات کشورهای آفريقايی حضور نداشتند.
عصام الکاديکی از مقامات اتحاديه فوتبال ليبی گفته است؛ قذافی دستور داده بود در گزارش‌های فوتبال، نام بازيکن‌ها برده نشود و تنها شماره لباس آن ها ذکر شود.
ساعدی که برای قرار گرفتن در ترکيب تيم اش نيازی به حضور در تمرينات نداشت، فرصت کافی در اختيار داشت تا روياهای مغشوش اقتصادی اش را هم عملياتی کند.
مثلاً پروژه احداث يک هنگ کنگ نيمه مختار در ليبی، بين طرابلس و مرز تونس. البته چنين ايده ای از ذهن کسی تراوش می کرد که اقامت کوتاه مدت اش در يک هتل ايتاليايی در تابستان سال ۲۰۰۰، صورتحسابی ۳۹۲ هزار يورويی برای او در پی داشت.
ويدیويی با بيش از ۱۰۰ هزار بازديد کننده در شبکه يوتیوب وجود دارد. فوريه سال ۲۰۰۳ کانادا و ليبی در ديداری دوستانه مقابل هم قرار گرفتند. وقتی پسر ديکتاتور حتی توان راه رفتن هم نداشت، دستور تعويض خودش را صادر کرد.
او در اقدامی ناباورانه که طولانی ترین تعويض جهان نام گرفته است، با تمام بازيکنان کانادا، کادر داوری و کادر سرپرستی حريف دست داد و چند دقيقه بعد، از زمين خارج شد.
ويدیوی ديگری هم هست که به بازی ساعدی در ديدار کالياری و اودينزه اختصاص دارد. تماشاگران ايتاليايی فقط هو می کنند و می خندند.
اما ويدیوهای حکومتی را هم می توان در شبکه يوتوب ديد. با تيترهای مشترکی که مدعی گل های زيبای ساعدی هستند. البته ويدیوها کاملاً گويا هستند. مثلاً زمانی که او پشت ضربه پنالتی می ايستد و دروازه بان با حرکتی واضح، اجازه گل شدن می دهد.
ID حکومت قذافی در شبکه يوتوب، از سال ۲۰۰۹ به بعد ديگر لينکی ارسال نکرده بود. اين قبيل تبليغات رسانه ای و هزينه های ميليون دلاری، مانع از آن نبود که در يکی از بازی های ليگ ليبی، تماشاگران حاضر در ورزشگاه طرابلس، الاغی را با پالان شماره ۱۰ به زمين نفرستند.
فوتبال ليبی حالا در غياب او آزادانه نفس می کشد. مارکوس پاکه تا، که تيم های نوجوانان و جوانان برزيل را به قهرمانی جهان رسانده، هدايت تيم ملی ليبی را برعهده دارد.
جمال ماهامت در براگای پرتغال بازی می کند و در ليگ ايرلند، کويت، مراکش و تونس نيز ليبيايی ها حضور دارند. بازيکنانی که ديگر موظف نيستند همه پاس ها را به ساعدی قذافی بدهند، با سليقه او در ترکيب تيم قرار بگيرند يا از فهرست تيم ملی خط بخورند.
آبشخور اين نظريه را می توان در عواقب گردهمايی مردم در نظام های غير دمکراتيک، به بهانه رقابت های ورزشی جستجو کرد.
در نهم ژوئیه ۱۹۹۶(۱۹ تير ۱۳۷۵) و در استاديوم طرابلس، يک پنالتی غير واقعی برای تيمی گرفته شد که متعلق به پسران قذافی بود. فرزندان سرهنگ، تاب اعتراض جمعيت را نداشتند و شروع به تيراندازی کردند و اين اتفاقات به صورت زنده داشت از تلويزيون حکومتی پخش می شد!
شعار عليه داور در مدت زمانی کوتاه به شعار عليه سرهنگ در خيابان های اطراف ورزشگاه تغيير کرد. منابع غير رسمی از کشته شدن ۵۰ نفر خبر دادند اما دولت فقط جان باختن هشت نفر را تاييد کرد.
سايمون کوپر از مولفين سرشناس فوتبال جهان به نقل از يک زن اسپانيايی شاغل در ليبی می نويسد: «از همان بازی به بعد بود که آتش از زير خاکستر بيرون جهيد و مردم در مواجهه با او، انتقادات شان از حکومت ليبی را مطرح می کردند.»
پس از آن ماجرا، ساعدی قذافی که هنوز ۳۰ سالش نشده و رييس فدراسيون فوتبال ليبی بود، تصميم گرفت خودش هم پا به توپ شود. در تيم ملی ليبی بازی کند و حضور در ليگ های اروپايی را هم تجربه کند.
او بخشی از درآمد نفت را برای تحقق ماجراجويی هايش در اختيار گرفت. با مارادونا تماس گرفت و مشورت خواست. او نيز کارلوس بيلاردو را با ساعدی آشنا کرد و بلافاصله قرارداد سرمربيگری اش در تيم ملی ليبی را به امضا رساند.
بن جانسون کانادايی ديگر دوست مارادونا نيز مربی بدنسازی تيم ملی فوتبال ليبی شد. همزمان در ليگ ليبی، مدافعان تيم های مختلف از مقابل ساعدی قذافی ستاره خودخوانده تيم الاهلی طرابلس می گريختند تا اگر مقدور باشد، او توپ را وارد دروازه خالی کند.
لکه دار شدن حيثيت سری A
حکايت های فراوانی از حمايت های پيدا و پنهان دولت های دمکراتيک از نظام های توتاليتر وجود دارد. حمايت هايی که گاهی در سرکوب مخالفان داخلی رژيم های خودکامه نيز متجلی می شود.
در ابتدای ماه سپتامبر، سازمان ديده بان حقوق بشر اعلام کرد مدارکی به دست آورده که حاکی از وجود ارتباط بين سازمان اطلاعات ليبی در دوران معمر قذافی و سازمان اطلاعات مرکزی آمريکا (سيا)، سازمان اطلاعات و امنيت خارجی بريتانيا (MI6) و ديگر سازمان های اطلاعاتی غربی بوده است.
گفته شد که با همکاری اين سازمان ها، چند زندانی متواری از ليبی به اين کشور بازگردانده شده بودند.
بازگردانده شدن علی وکيلی راد يکی از قاتلان شاهپور بختيار آخرين نخست وزير حکومت پادشاهی ايران و استرداد قاتلان عبدالرحمان قاسملو دبيرکل حزب دموکرات کردستان ايران از سوی دولت اتريش، دو مورد از نمونه های مشابهی هستند که در مناسبات ايران با دولت های غربی رخ داده اند.
ساعدی قذافی يکی از شش فرزند پسر سرهنگ قذافی است. قاچاق و مصرف مواد مخدر، رانت خواری گسترده، تصاحب شرکت توليد برنامه های تلويزيون در ليبی و البته نقش کليدی در جمع سران سرکوب اعتراضات بنغازی، از جمله سوابق سال های اخير ساعدی است.
او پنج سال در سطح اول فوتبال ايتاليا حضور داشت! پروجيا، اودينزه و سامپدوريا. در تمرينات يوونتوس هم شرکت کرد. هيچ باشگاهی در فوتبال جهان، حتی تيم های طرابلس، به اندازه يوونتوسی ها نفت ليبی را ننوشيدند.
ساعدی ابتدا می خواست با تيم بيرکيرکارا از مالت قرارداد ببندند و ليگ قهرمانان را تجربه کند، اما وقتی با (پول خون) حتی عضويت در يووونتوس هم شدنی است، چرا مالت؟
پولی که شايد می توانست از اعتراضات يک دهه بعد ليبی پيشگيری کند يا دست کم آن را به تعويق بياندازد، صرف شد تا او عضو هيات مديره يوونتوس شود!
۷.۵ درصد از اين باشگاه مشهور، متعلق به ليبی بود و خانواده قذافی موظف بود ۲۸۵ ميليون دلار برای تبليغ شرکت نفتی تايم اويل روی پيراهن يووه بپردازد.
سايمون کوپر در کتاب «فوتبال عليه دشمن» با انتقاد از اين اقدام خانواده قذافی يادآور می شود که شرکت های توليد نفت اصولاَ محتاج تبليغات نيستند و اين قرارداد، صرفاً بخشی از جاه طلبی های ساعدی قذافی را ارضا می کرد.
در پروجيا تست مواد مخدر او مثبت بود. اما غرب باز هم چشمانش را بست و ساعدی با پول ملت ليبی در ايتاليا ماند. هنگام انتقال آن پول های هنگفت به حساب تيم های ايتاليايی، اعتراضی به اين ماجرا وجود نداشت.
اما بهار امسال وقتی بوی سقوط سرهنگ استشمام شد، ايتاليا پس از فرانسه، دومين کشور اروپايی بود که اعلام کرد شورای ملی انتقالی را به عنوان تنها نماينده مردم ليبی به رسميت می شناسد.
ساعدی همزمان کاپيتان تيم ملی فوتبال ليبی و رييس فدراسيون فوتبال اين کشور بود. اما نهاد فيفا هيچ گاه، بند صريح عدم دخالت دولت در فوتبال را به اين کشور گوشزد نکرد.
او ده ها ميليون دلار خرج کرد تا۱۰ دقيقه برای اودينزه در دوران سرمربيگری سرسه کوزمی بازی کند که الان هدايت پالرمو را بر عهده دارد.
ساعدی قذافی و ديگر برادرش محمد، بازيکنان فوتبال را بدون اطلاع کادر فنی انتخاب می‌کردند و مديران فنی از حضور بازيکنانی که اصلاً آنها را نمی شناختند، تعجب می‌کردند! بازيکنی که از اوامر فرزندان سرهنگ سرپيچی می کرد، مجبور بود از فوتبال کناره‌گيری کند.
در ۳۴ سالگی به سامپدوريا پيوست و اگر شهوت فوتبال در او فروکش نمی کرد و اوضاع سياسی ليبی به وضعيت امروز و مرگ سرهنگ منتهی نمی شد، او حالا در ۳۸ سالگی می توانست همچنان عضوی از يک باشگاه بزرگ اروپايی باشد.
تخريب ورزش ليبی
ساعدی و ديگر برادرش محمد، بازيکنان فوتبال را بدون اطلاع کادر فنی انتخاب می‌کردند و مديران فنی از حضور بازيکنانی که اصلاً آنها را نمی شناختند، تعجب می‌کردند! بازيکنی که از اوامر فرزندان سرهنگ سرپيچی می کرد، مجبور بود از فوتبال کناره‌گيری کند.
وقتی او در الاتحاد و الاهلی طرابلس بازی می کرد، داوران قبل از دميدن سوت به او نگاه می کردند و البته نيروهای امنيتی هم در جايگاه مشوق.
طی سال‌های طولانی تيم‌های ملی رشته های مختلف ورزشی در ليبی در مسابقات کشورهای آفريقايی حضور نداشتند.
عصام الکاديکی از مقامات اتحاديه فوتبال ليبی گفته است؛ قذافی دستور داده بود در گزارش‌های فوتبال، نام بازيکن‌ها برده نشود و تنها شماره لباس آن ها ذکر شود.
ساعدی که برای قرار گرفتن در ترکيب تيم اش نيازی به حضور در تمرينات نداشت، فرصت کافی در اختيار داشت تا روياهای مغشوش اقتصادی اش را هم عملياتی کند.
مثلاً پروژه احداث يک هنگ کنگ نيمه مختار در ليبی، بين طرابلس و مرز تونس. البته چنين ايده ای از ذهن کسی تراوش می کرد که اقامت کوتاه مدت اش در يک هتل ايتاليايی در تابستان سال ۲۰۰۰، صورتحسابی ۳۹۲ هزار يورويی برای او در پی داشت.
ويدیويی با بيش از ۱۰۰ هزار بازديد کننده در شبکه يوتیوب وجود دارد. فوريه سال ۲۰۰۳ کانادا و ليبی در ديداری دوستانه مقابل هم قرار گرفتند. وقتی پسر ديکتاتور حتی توان راه رفتن هم نداشت، دستور تعويض خودش را صادر کرد.
او در اقدامی ناباورانه که طولانی ترین تعويض جهان نام گرفته است، با تمام بازيکنان کانادا، کادر داوری و کادر سرپرستی حريف دست داد و چند دقيقه بعد، از زمين خارج شد.
ويدیوی ديگری هم هست که به بازی ساعدی در ديدار کالياری و اودينزه اختصاص دارد. تماشاگران ايتاليايی فقط هو می کنند و می خندند.
اما ويدیوهای حکومتی را هم می توان در شبکه يوتوب ديد. با تيترهای مشترکی که مدعی گل های زيبای ساعدی هستند. البته ويدیوها کاملاً گويا هستند. مثلاً زمانی که او پشت ضربه پنالتی می ايستد و دروازه بان با حرکتی واضح، اجازه گل شدن می دهد.
ID حکومت قذافی در شبکه يوتوب، از سال ۲۰۰۹ به بعد ديگر لينکی ارسال نکرده بود. اين قبيل تبليغات رسانه ای و هزينه های ميليون دلاری، مانع از آن نبود که در يکی از بازی های ليگ ليبی، تماشاگران حاضر در ورزشگاه طرابلس، الاغی را با پالان شماره ۱۰ به زمين نفرستند.
فوتبال ليبی حالا در غياب او آزادانه نفس می کشد. مارکوس پاکه تا، که تيم های نوجوانان و جوانان برزيل را به قهرمانی جهان رسانده، هدايت تيم ملی ليبی را برعهده دارد.
جمال ماهامت در براگای پرتغال بازی می کند و در ليگ ايرلند، کويت، مراکش و تونس نيز ليبيايی ها حضور دارند. بازيکنانی که ديگر موظف نيستند همه پاس ها را به ساعدی قذافی بدهند، با سليقه او در ترکيب تيم قرار بگيرند يا از فهرست تيم ملی خط بخورند.
