نادر گلچین، خواننده پیش از انقلاب ایران که با آوازهای «یوسف گم‌گشته» و «من دیگه بچه نمی‌شم» برای نسل‌های مختلف فارسی‌زبانان خاطره‌ساز شد، روز جمعه ۳۱ شهریور در سن ۸۱ سالگی درگذشت.
خبرگزاری دانشجویان ایران، ایسنا، به نقل از نازنین گلچین، فرزند او، نوشت که آقای گلچین به دلیل ایست قلبی در بیمارستان گاندی تهران چشم از جهان فرو بست.
نازنین گلچین همچنین گفته که پدر او به دلیل عارضه ریوی از حدود یک ماه گذشته در بیمارستان گاندی بستری بود.
اوایل شهریور ماه وبسایت خبری افکارنیوز گزارشی به نقل از مرجانه گلچین بازیگر سینما و تلویزیون و برادرزاده نادر گلچین منتشر کرده بود که عنوان می‌کرد آقای گلچین برای سال‌ها با بیماری عفونت ریه دست و پنجه نرم می‌کرد و این بیماری به مرحله حاد رسیده بود.
پیکر نادر گلچین قرار است ساعت ٩ صبح روز یکشنبه، دوم مهرماه، از مقابل تالار وحدت به سمت قطعه هنرمندان بهشت زهرا تشییع شود.
وی متولد سال ۱۳۱۵ در شهر رشت بود و در دوره اوج کار خود با موسیقی‌دانانی چون فرامرز پایور، پرویز یاحقی، جلیل شهناز و فرهنگ شریف کار کرد. اما با انقلاب سال ۵۷ رفته رفته به کنار رفت تا اینکه پس از بیش از سه دهه آلبومی را با نام «گریز» منتشر کرد که در اجرای آن با فریدون شهبازیان همکاری داشت.
از دیگر آوازهای معروف نادر گلچین می‌توان به «آمد نوبهار» و «مسبب» اشاره کرد.
صدیق تعریف، خواننده موسیقی سنتی ایران، در گفت‌وگو با رادیو فردا درباره سبک موسیقی نادر گلچین می‌گوید: «نادر گلچین صاحب امضاء بود، یعنی شبیه هیچ‌کس نبود، چه خواندنش، چه تکنیکش، چه نوع صدایش. تمبر و رنگ صدایش».
وی درباره دلایل کم‌کاری آقای گلچین گفت: «تا آنجایی که یادم هست ایشان ممنوع‌الکار بودند، مدت‌ها گذشت و مثل اینکه یواش یواش امکان ارائه کار برایشان مهیا شد. ولی یک کار برای چهل سال، سی و چند سالی که از انقلاب می‌گذرد، واقعا کار کمی است. کار قابل اعتنایی از نظر کمیت نیست».
آقای تعریف تاکید کرد: «متاسفانه نه فقط در مورد ایشان می‌شود این حرف را زد، بلکه اساسا بعد از انقلاب، خوانندگان بسیار درجه یکی ما داشتیم از نظر صدا و قدرت صدا، و تسلط و احاطه بر موسیقی. متاسفانه این خوانندگان به رغم اینکه سن بالایی نداشتند، حول و حوش چهل، چهل و پنج ساله بودند، از ارائه کار محروم شدند. نه تنها آنها، بلکه ما به عنوان مخاطب محروم شدیم از شنیدن صدای این بزرگان عزیز. کسانی مثل آقای اکبر گلپایگانی، مثل آقای ایرج عزیز، به طور مشخص می‌شود جز بهترین صداهای تاریخ موسیقی معاصر می‌شود به حساب آوردشان. شکی در این نیست. ولی در اوج از ارائه کارشان محروم شدند».
این خواننده موسیقی سنتی تصریح کرد: «ای‌کاش این دوستان همان چند سال بعد از انقلاب که کم کم آرامشی پیدا شد، دعوت می‌شدند، به طور مثال می‌گویم، می‌گفتند شما صرفا تشریف بیاورید و در برنامه گلها بخوانید. می‌دانید از سی و چند سال پیش تا به امروز، چند تا کار می‌شد از این بزرگان داشته باشیم که اضافه بشوند به گنجینه فرهنگی صوتی کشورمان؟ که متاسفانه این فرصت از بین رفت».
