رأیی پس گرفته نشد، ایران قیامت نشد و کلیدی هم در قفل نچرخید…
دقیقاً ۱۰ سال از آن ۲۴ خرداد می‌گذرد که میرحسین موسوی فراخوان راهپیمایی اعتراضی داد و محمود احمدی‌نژاد با «خس و خاشاک» خواندن معترضان، زمینه را برای آغاز یکی از بزرگ‌ترین حرکات اعتراضی تاریخ جمهوری اسلامی آماده‌تر کرد.
حالا با گذشت یک دهه اما دیگر فریادهای «یا حسین، میر حسین» و «الله اکبر» به گوش نمی‌رسد. ردپای آن حرکت میلیونی را که «جنبش سبز» نام گرفت، این روزها شاید بیش از هر جای دیگر بتوان به شکلی نه چندان پر رنگ لابه‌لای واژگان معترضان و در چند شعار برجای مانده از آن روزها جست‌وجو کرد؛ شعارهای در زمانه خود متفاوت و مبتکرانه‌ای مانند «نه غزه، نه لبنان، جانم فدای ایران» و «استقلال، آزادی، جمهوری ایرانی».
هرچند این واژگان اعتراضی جدید هم در ماهیّت خود از روزهای اعتراض سبز فاصله گرفته است تا با شعارهایی مانند «رضا شاه، روحت شاد» و «اصلاح‌طلب، اصولگرا، دیگه تمومه ماجرا»، دوگانه همان سال‌ها را به چالش بکشد.
اتفاق ۸۸ چه بود؟ جنبش یا حرکت آنی واکنشی؟ هواداران «جنبش سبز» می‌گویند آتش زیر خاکستر است. آیا چنین است و همچنان از اقبال عمومی برخوردار است؟ به لحاظ تاریخ حرکات اعتراضی مدنی و سیاسی جایگاهش کجاست و دست‌آوردش چه بود؟ در این برنامه به این موضوعات پرداخته‌ایم.
