هر چند امکانات مناسب به خصوص در زمینه حمل و نقل برای افراد با معلولیت‌های جسمی در ایران وجود ندارد، تشخیص این افراد چون از وسایل کمکی خاصی مانند عصای سفید و عینک دودی یا ویلچر استفاده می‌کنند، برای سایرین آسان‌تر است.
اما معلولیت و ناتوانی‌هایی مانند آلزایمر که کمتر به چشم می‌آیند چطور؟ این ناتوانی‌های پنهان می‌توانند فیزیکی، روحی روانی یا عصبی باشند. در مورد آشکارسازی آن‌ها برای درخواست کمک در مواقع ضروری چه اقدامی می‌توان انجام داد؟
طرح آفتابگردان ناتوانی‌های پنهان که در سال ۲۰۱۶، در بریتانیا، توسط یک شرکت خصوصی به همین نام طراحی و راه‌اندازی شد؛ پاسخی بود به سؤال کارکنان فرودگاه گتویک لندن: از کجا تشخیص دهیم که یکی از مسافران ممکن است دارای یک ناتوانی غیرقابل رویت باشد؟
این کمپانی خصوصی شروع به تولید بند گردن‌آویز گل آفتابگردان با زمینه سبز برای افراد ناتوان کرد. این گردن‌آویز دارای کارتی به زبان‌های مختلف شامل توضیح ناتوانی، نام و نام خانوادگی و شماره تماس ضروری است.
بدین ترتیب سایرین متوجه می‌شوند که این افراد ممکن است نیاز به کمک یا وقت بیشتری برای عبور و مرور در فرودگاه یا سایر اماکن داشته باشند.
بعد از فرودگاه گتویک لندن، این طرح در مکان‌های دیگری از جمله در فرودگاه اورلاندو در ایالات متحده آمریکا اجرا شد که افراد با ناتوانی‌های پنهان بتوانند راحت‌تر از قبل و بدون نگرانی‌های معمول از سفر خود لذت ببرند.
هم‌اکنون شرکت آفتابگردان ناتوانی‌های پنهان در بریتانیا، استرالیا، بلژیک، کانادا، دانمارک، هلند، نیوزیلند و ایالات متحده مشغول به فعالیت است.
اوتیسم، آسیب‌های مغزی و آلزایمر، سندروم درد مزمن، مشکلات روحی-روانی از قبیل افسردگی، اختلال دوقطبی، اسکیزوفرنی، دیابت، صرع، روماتیسم مفصلی، و مشکلات یادگیری مانند اختلال پردازش زبان، از معلولیت‌هایی هستند که در شمار ناتوانی‌های پنهان قرار می‌گیرند. گرچه این فهرست شامل همه ناتوانایی‌های پنهان نیست.
در ایران، کارت مخصوص برای مبتلایان به بیماری‌های خاص مانند دیابت یا تالاسمی وجود دارد، اما طرحی مشابه با طرح آفتابگردان ناتوانی‌های پنهان اجرا نشده است. به نظر شما این طرح می‌تواند به افراد کمک کند و تا چه اندازه قابل اجراست؟
