به روایت خوانندگان

سی سال پس از انقلاب؛ گروگان پیشین چه می‌گوید؟

به مناسبت سی سالگی انقلاب اسلامی، رادیو اروپای آزاد / رادیو آزادی گفت‌وگویی کرده است با جان لیمبرت، که در جریان اشغال سفارت آمریکا در تهران حدود یک سال در گروگان بود. برگردان این مطلب را در ادامه می‌خوانید:

«شوروی پنج روز برای به رسمیت شناختن دولت موقت صبر کرد»

در ادامه نقل خاطرات روزهای شکل‌گیری انقلاب ایران، به سراغ مهرداد خوانساری، تحلیلگر سیاسی و دیپلمات پیشین رفته‌ایم که در آن زمان در سفارت ایران در لندن مشغول به کار بوده است.

«حکومت نظامی پشت در مدرسه»

«فقط ۱۱ سالم بود»

آن موقع ۱۱ ساله بودم و شايد خيلى بيشتر از سنم احساس مسئوليت مى كردم. هر كارى از دستم بر مى آمد كردم . به هم زدن مدرسه و كلاس، ديوارنكارى، بخش اعلاميه و نوار، و و.....

«حداقل این یک لقمه نان گیرت می آید»

تدیک، متولد ۱۹۵۹ دراصفهان: در اصفهان بودم، دوستم گفت در میدان مجسمه سوپر مارکتی را که خواهرش در آنجا کار می کرد به آتش کشیدند و از من خواست برای آوردن خواهرش با او به آن سوپر مارکت بروم. مغازه متعلق به یک هندی بود. قبول کردم وبا تاکسی راهی میدان مجسمه شدیم...

«باطری برای شنیدن انقلاب»

بين سالهای ۵۵ و ۵۶ بود كه آقای كارتر به شاه پيشنهاد فضای باز سياسي داد وشاه كه تصور می كرد ملت کنار اوست، مقداری فضای سياسی را بدون روشن گری و توسعه توده های مردمي كه اغلب روستا نشين بودند باز کرد؛ مردمی که به جز كار در مزرعه اگر وقت آزاد پيدا می كردند طبعا به مسجد می رفتند و بلاخره روحانيت دست باز ِ باز داشت تا هر كالايی نظير "پپسی كولا" را حرام كند و يا ...

«سربازها را با لباس خاک می کردند»

«برادر سپهبد بدره‌ای»

من در مدرسه ايرانيان در دوبى درس می خواندم. روز انقلاب، تمام معلم ها همه خوشحال بودند. ولى همه بچه ها ناراحت بودند و بعضی ها گریه می کردند...

«بنزی که آقای خمینی سوار شد»

بدون نام و بدون شهر: موضوعى كه مى خواهم بنويسم حقيقت دارد؛ درست دهم بهمن ماه سال ۵۷ بود كه فرداى آن روز آقاى خمينى با همان نظر معروف هيچى (هیچ احساسی ندارم) به ايران آمد.

«همافران و نیروی مرموز»