در بخش پیشین برخی از ویدئوهایی را که سازمان‌های مدافع حقوق بشر در دفاع از حقوق اولیه انسان‌ها ساخته بودند، مرور کردیم.
ویدئوهایی که در قسمت نخست این یادداشت تصویری آمدند، عمدتا با یاری بازیگران و طراحی صحنه ساخته شده‌اند. اما در بسیاری موارد، سازمان‌های غیردولتی و حتی کسانی که خود به تنهایی مایل به تبلیغ موضوع حقوق بشر هستند، از انیمیشن یا پویانمایی برای تبلیغ، آموزش یا فراگیر کردن کارزاری بهره می‌برند.
پویانمایی‌ها عمدتا ارزان‌تر و آسان‌ترند و در عین حال امکان بیشتری را برای شهروندان فراهم می‌کنند تا در ساخت آن مشارکت کنند؛ همین هم باعث می‌شود تا تعداد ویدئوهای تبلیغاتی موضوع حقوق بشر که به شکل پویانمایی و به طور فردی و مستقل ساخته شده است، بیشتر شود.
پویانمایی راه و روشی شده است تا سازمان‌های غیردولتی، شهروندان و کنشگران بیشتری را به تبلیغ حقوق بشر دعوت کند. در عین حال فیلم‌های پویا‌نمایی‌شده نیز برای مخاطب راه جدیدی باز می‌کنند به دنیای حرف‌هایی که بارها زده شده است، اما شاید نه به این شکل؛ گاه پویانمایی نقش «خیال» را پررنگ‌تر می‌کند و مخاطب را درگیرتر.
«پویانمایی حقوق بشر»، کارزاری‌ست که سازمان‌های غیردولتی هنری-فرهنگی نیز به سراغ آن می‌روند. در فستیوال فیلم‌های حقوق بشری سازمان‌هایی مانند دیده‌بان حقوق بشر نیز انیمیشین‌هایی از سراسر جهان شرکت می‌کنند.
ایران هم بارها دست‌مایه آثار انیمیشنی شده است که چه خود ایرانیان چه شهروندان کشورهای خارجی آنها را می‌سازند.
پویانمایی حقوق بشر را شاید بتوان یکی از شهروندمحورترین روش‌های تبلیغ این موضوع نامید. نه تنها ساختن آن به روش‌های گوناگون چندان پیچیده نیست، بلکه آسان‌تر از آثار فیلمی دیگر می‌توان در آن از نمونه‌ها و نمادهای فرهنگی هم استفاده کرد. شاید هم به همین دلیل هرکسی می‌تواند با استفاده از انیمیشن سراغ موضوع و کشوری برود که ساختن فیلم در مورد آن به بازیگر و طراحی صحنه و خلاصه زمان و پول زیاد نیاز دارد. برای نمونه: المپیک سال ۲۰۰۸ چین؛ چه روشی آسان‌تر از انمیشن، تا مدافعان حقوق بشر آسان و سریع با مخاطبان خود ارتباط برقرار و آنها را با واقعیت‌هایی آشنا کنند که در هیاهوی بازی‌های المپیک گم می‌شود...
ویدئوهایی که در قسمت نخست این یادداشت تصویری آمدند، عمدتا با یاری بازیگران و طراحی صحنه ساخته شده‌اند. اما در بسیاری موارد، سازمان‌های غیردولتی و حتی کسانی که خود به تنهایی مایل به تبلیغ موضوع حقوق بشر هستند، از انیمیشن یا پویانمایی برای تبلیغ، آموزش یا فراگیر کردن کارزاری بهره می‌برند.
پویانمایی‌ها عمدتا ارزان‌تر و آسان‌ترند و در عین حال امکان بیشتری را برای شهروندان فراهم می‌کنند تا در ساخت آن مشارکت کنند؛ همین هم باعث می‌شود تا تعداد ویدئوهای تبلیغاتی موضوع حقوق بشر که به شکل پویانمایی و به طور فردی و مستقل ساخته شده است، بیشتر شود.
پویانمایی راه و روشی شده است تا سازمان‌های غیردولتی، شهروندان و کنشگران بیشتری را به تبلیغ حقوق بشر دعوت کند. در عین حال فیلم‌های پویا‌نمایی‌شده نیز برای مخاطب راه جدیدی باز می‌کنند به دنیای حرف‌هایی که بارها زده شده است، اما شاید نه به این شکل؛ گاه پویانمایی نقش «خیال» را پررنگ‌تر می‌کند و مخاطب را درگیرتر.
«پویانمایی حقوق بشر»، کارزاری‌ست که سازمان‌های غیردولتی هنری-فرهنگی نیز به سراغ آن می‌روند. در فستیوال فیلم‌های حقوق بشری سازمان‌هایی مانند دیده‌بان حقوق بشر نیز انیمیشین‌هایی از سراسر جهان شرکت می‌کنند.
ایران هم بارها دست‌مایه آثار انیمیشنی شده است که چه خود ایرانیان چه شهروندان کشورهای خارجی آنها را می‌سازند.
سازمان ملل متحد نیز از پویانمایی برای تبلیغ مهم‌ترین اصول حقوق بشر که در بیانیه اصلی خود آورده است، استفاده می‌کند. یکی از مشهورترین این آثار، انیمیشن زیر است:
پویانمایی حقوق بشر را شاید بتوان یکی از شهروندمحورترین روش‌های تبلیغ این موضوع نامید. نه تنها ساختن آن به روش‌های گوناگون چندان پیچیده نیست، بلکه آسان‌تر از آثار فیلمی دیگر می‌توان در آن از نمونه‌ها و نمادهای فرهنگی هم استفاده کرد. شاید هم به همین دلیل هرکسی می‌تواند با استفاده از انیمیشن سراغ موضوع و کشوری برود که ساختن فیلم در مورد آن به بازیگر و طراحی صحنه و خلاصه زمان و پول زیاد نیاز دارد. برای نمونه: المپیک سال ۲۰۰۸ چین؛ چه روشی آسان‌تر از انمیشن، تا مدافعان حقوق بشر آسان و سریع با مخاطبان خود ارتباط برقرار و آنها را با واقعیت‌هایی آشنا کنند که در هیاهوی بازی‌های المپیک گم می‌شود...
