شصت و هشتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم لوکارنو، شنبه شب (پانزدهم اوت/ بیست و چهارم مرداد) با اهدای جوایز به کار خود پایان داد.
سینمای ایران پس از سال ها در بخش مسابقه این جشنواره حضور داشت و فیلم ایرانی این جشنواره با عنوان ما در بهشت (با عنوان بین المللی بهشت) اولین ساخته سینا عطاییان دنا که بدون مجوز در ایران ساخته شده، از جوایز اصلی دور ماند اما جایزه سواچ با نام Swatch Art Peace Hotel را از آن خود کرد؛ جایزه ای که در واقع اقامت بین سه تا شش ماه در محیطی آرام برای خلق هنری است و به هنرمندان جوان اهدا می شود.
سینا عطاییان دنا که یک فیلم کوتاه، یک مستند و یک انیمیشن در کارنامه دارد، بسیاری از صحنه های فیلم را به دلیل محدودیت های فیلمبرداری بدون مجوز در تهران، با استفاده از پرده آبی گرفته و در واقع جلوه های ویژه نقش زیادی در این فیلم دارد. با این حال کمتر کسی متوجه این نوع جلوه های ویژه در فیلم می شود و بیشتر موضوع فیلم می تواند برای تماشاگر بحث انگیز باشد.
نوع تصویری که فیلمساز از تهران امروز می دهد، به رغم واقعی بودن، برای یک تماشاگر ایرانی ممکن است مملو از کلیشه های رایج به نظر برسد، اما برای تماشاگر خارجی، تصویری از یک جامعه ناشناخته می تواند به شدت جذاب به نظر برسد.
دوربین فیلمساز با فاصله سعی دارد نظاره گر جامعه ای باشد که در آن خشونت در لایه های مختلف وجود دارد. عطاییان دنا می گوید دو بخش دیگر به این سه گانه اضافه خواهد کرد؛ سه گانه ای درباره خشونت در تهران که فیلمنامه اش را از مدت ها پیش آماده دارد.
یوزپلنگ طلایی این دوره از جشنواره به فیلم «الان درست، بعداً غلط» ساخته هونگ سان سو رسید؛ فیلمی درباره سینما و یک فیلمساز از کشوری که این سال ها با سینماگران برجسته ای چون کیم کی دوک، سینمای جذابی را به جهان معرفی کرده است: کره جنوبی.
فیلم سعی دارد دنیای یک فیلمساز را در قبال وقایع ساده و انسانی اطراف اش توصیف کند؛ فیلمسازی که می خواهد یک روز باقیمانده تا نمایش فیلمش را در یک شهر با آشنایی و حرف زدن با دیگران پر کند، اما آشنایی او با یک زن نقاش به یک رابطه عشقی می رسد؛ رابطه ای که با اعتراف او به داشتن خانواده، دنیای ذهنی این زن را برمی آشوبد.
جایزه بهترین کارگردانی به فیلم کیهان ساخته آندره ای زولاوسکی رسید وجایزه بهترین بازیگر زن به طور جمعی نصیب بازیگران زن فیلم «ساعت خوشی» از ژاپن شد و بهترین بازیگر مرد هم از آن ژونگ ژی یونگ بازیگر فیلم الان درست، بعداً غلط.
هیات داوران جشنواره امسال شامل جری شاتزبرگ (فیلمساز، آمریکا)، اودو کیر(بازیگر،آلمان)، ناداو لپید(فیلمساز، اسرائیل)، دانیلا میشل(مدیر جشنواره،مکزیک) و مون سو- ری( بازیگر، کره) جایزه ویژه خود را به فیلم Tikkun ( در زبان عبری به معنی اصلاح) از اسرائیل اهدا کردند: یک فیلم شگفت انگیز درباره مفهوم ایمان و گناه.
تصاویر سیاه و سفید فیلم- و فیلمبرداری درخشان آن که مورد اشاره ویژه داوران هم قرار گرفت- جهان آخرالزمانی دیدنی ای خلق می کند که در آن غرایز انسانی در تعارض با آموزه های دینی ارتدوکس قرار می گیرد.
رویا و واقعیت با هم می آمیزد تا در فیلمی به شدت تیره و تار چالش های یک روحانی جوان یهودی با مفهوم زن و سکس، سرانجام غریبی را رقم بزند. فیلم جهان کاملی خلق می کند که در آن باورهای مذهبی به بخشی از جهان فیلم بدل می شود و بی آن که فیلم داوری ای درباره آنها داشته باشد، سعی دارد تصویر تکان دهنده ای از تاثیر آن را بر زندگی یک جوان مذهبی با تماشاگر قسمت کند: حاصل فیلم سوررئالی است که در عین حال به شدت واقعی به نظر می رسد.
صحنه رویای پدر که در آن تمساح ها برای بلعیدن فرزندان او دهان باز کرده اند- با اشاره های آشکار به داستان های مذهبی ای چون ابراهیم و پسرش- زمینه را مهیا می کند تا در یک سکانس رویایی- اما این بار واقعی- یک زن با گاوهایی که همین جوان رهایشان کرده- نوعی سرپیچی دینی- تصادف کند و این مرد- با انبوهی سوال و تردید- آلت تناسلی یک زن را برای اولین بار لمس کند؛ در مه ای به غایت غلیظ و رازآلود که بر زندگی انسان و اندیشه های او سایه افکنده است.
