صفی نگران‌کننده از تانکرها در مرز ایران
رسانه آمریکایی «نشنال پابلیک ریویو» (ان‌پی‌آر) در شماره سیزدهم اوت خود تحت عنوان «جریان نفت از عراق به ایران باعث نگرانی شده» می‌نویسد: صف تانکرهای بنزین مانند ماری دور و دراز از میان شهر حاج عمران کردستان عراق به سوی ایران کشیده شده‌است. برخی می‌گویند این کار قاچاق کالاست و تحریم‌های بین‌المللی و قوانین خود عراق برای فروش نفت را نقض می‌کند. برخی دیگر می‌گویند این کار کاملاً قانونی است.
دیدن صحنه صف تانکرها به دو دلیل توجه زیادی را به خود جلب کرده‌است. یکی این‌که بردن فرآورده‌های پالایشی به ایران ممکن است تحریم‌های ایالات متحده و اتحادیه اروپا را زیر پا بگذارند. دلیل دوم اینست که طبق قرارها هرگونه درآمد نفتی از منطقه خودگردان کردستان باید به دولت مرکزی عراق تحویل داده بشود ولی معلوم نیست پولی که از تانکرها به‌دست می‌آید به بغداد می‌رسد یا نه.
چرا دهلی نو به تهران محبت می‌کند؟
هفته‌نامه نیوزویک در شماره این هفته خود در مقاله‌ای زیر عنوان «دیپلماسی هسته‌ای هند: چرا دهلی نو به تهران محبت می‌کند» می‌نویسد: هند به دنبال تعمیق روابط خود با ایران بوده‌است و این دو دلیل دارد؛ نخست این‌که هند برای ادامه رشد روزافزون اقتصادی خود نیاز به نفت ایران دارد. هند هم‌اینک ۱۵ درصد از نفت خود را از ایران می‌آورد اما با طرح بزرگ ساخت پالایشگاه‌های متعدد، هندی‌ها قرار است طی ۵ سال آینده واردات نفت از ایران و بقیه خاورمیانه را افزایش دهند.
دوم این‌که هند معتقد است با خروج بدون پیروزی قطعی ناتو از افغانستان، ایران می‌تواند شریک بالقوه‌ای برای هند در قبال افغانستان باشد. هندی‌ها نمی‌خواهند که افغانستان تبدیل به یک کشور دست‌نشانده پاکستان شود.
البته سیاست نزدیکی دهلی نو با تهران به دیوار بلندی هم برخورد کرده‌است. هند چشم به بدست آوردن یکی از کرسی‌های دائمی در شورای امنیت سازمان ملل دوخته اما به نظر نمی‌آید با شنا در جهت مخالف آمریکا و اروپا در قبال مسئله ایران، بتواند به این کرسی دست پیدا کند.
اعمال فشارهای مرئی و نامرئی بر ایران
در نوشته‌ای در شماره ۱۳ اوت روزنامه بریتانیایی «فایننشال تایمز» می‌خوانیم:
اعمال فشار بر ایران از دو نوع مرئی و نامرئی تشکیل شده‌است. تحریم‌های بین‌المللی از مرئی‌ترین آن‌ها است اما قدرت‌های غربی در سکوت، کمپین دیگری را هم دنبال می‌کنند و آن فاصله انداختن میان سوریه و شریکش ایران است.
امید به به‌هم زدن ائتلاف سی‌ساله سوریه و ایران باعث شد تا قدرت‌های اروپایی و پس از آن‌ها دولت اوباما، انزوای بین‌المللی سوریه را در سال‌های اخیر پایان بدهند. با این‌که این سیاست تا الان چندان با موفقیت همراه نبوده اما غرب بر شدت پیگیری این سیاست افزوده‌است.
این بار غرب در حال درگیر کردن عربستان سعودی با این سیاست و هم‌چنین دادن امتیازات سخاوتمندانه‌ای مانند نفوذ بیشتر در عراق و لبنان به سوریه است.
هنوز برای برآورد موفقیت این سیاست زود است اما به نظر می‌آید که بشار اسد، رئیس جمهور سوریه چندان بدش نیاید مورد توجه بازیگران اصلی منطقه نظیر عربستان قرار گیرد و شرط‌بندی‌های سیاسی خود را تقسیم کند.
رسانه آمریکایی «نشنال پابلیک ریویو» (ان‌پی‌آر) در شماره سیزدهم اوت خود تحت عنوان «جریان نفت از عراق به ایران باعث نگرانی شده» می‌نویسد: صف تانکرهای بنزین مانند ماری دور و دراز از میان شهر حاج عمران کردستان عراق به سوی ایران کشیده شده‌است. برخی می‌گویند این کار قاچاق کالاست و تحریم‌های بین‌المللی و قوانین خود عراق برای فروش نفت را نقض می‌کند. برخی دیگر می‌گویند این کار کاملاً قانونی است.
دیدن صحنه صف تانکرها به دو دلیل توجه زیادی را به خود جلب کرده‌است. یکی این‌که بردن فرآورده‌های پالایشی به ایران ممکن است تحریم‌های ایالات متحده و اتحادیه اروپا را زیر پا بگذارند. دلیل دوم اینست که طبق قرارها هرگونه درآمد نفتی از منطقه خودگردان کردستان باید به دولت مرکزی عراق تحویل داده بشود ولی معلوم نیست پولی که از تانکرها به‌دست می‌آید به بغداد می‌رسد یا نه.
چرا دهلی نو به تهران محبت می‌کند؟
هفته‌نامه نیوزویک در شماره این هفته خود در مقاله‌ای زیر عنوان «دیپلماسی هسته‌ای هند: چرا دهلی نو به تهران محبت می‌کند» می‌نویسد: هند به دنبال تعمیق روابط خود با ایران بوده‌است و این دو دلیل دارد؛ نخست این‌که هند برای ادامه رشد روزافزون اقتصادی خود نیاز به نفت ایران دارد. هند هم‌اینک ۱۵ درصد از نفت خود را از ایران می‌آورد اما با طرح بزرگ ساخت پالایشگاه‌های متعدد، هندی‌ها قرار است طی ۵ سال آینده واردات نفت از ایران و بقیه خاورمیانه را افزایش دهند.
دوم این‌که هند معتقد است با خروج بدون پیروزی قطعی ناتو از افغانستان، ایران می‌تواند شریک بالقوه‌ای برای هند در قبال افغانستان باشد. هندی‌ها نمی‌خواهند که افغانستان تبدیل به یک کشور دست‌نشانده پاکستان شود.
البته سیاست نزدیکی دهلی نو با تهران به دیوار بلندی هم برخورد کرده‌است. هند چشم به بدست آوردن یکی از کرسی‌های دائمی در شورای امنیت سازمان ملل دوخته اما به نظر نمی‌آید با شنا در جهت مخالف آمریکا و اروپا در قبال مسئله ایران، بتواند به این کرسی دست پیدا کند.
اعمال فشارهای مرئی و نامرئی بر ایران
در نوشته‌ای در شماره ۱۳ اوت روزنامه بریتانیایی «فایننشال تایمز» می‌خوانیم:
اعمال فشار بر ایران از دو نوع مرئی و نامرئی تشکیل شده‌است. تحریم‌های بین‌المللی از مرئی‌ترین آن‌ها است اما قدرت‌های غربی در سکوت، کمپین دیگری را هم دنبال می‌کنند و آن فاصله انداختن میان سوریه و شریکش ایران است.
امید به به‌هم زدن ائتلاف سی‌ساله سوریه و ایران باعث شد تا قدرت‌های اروپایی و پس از آن‌ها دولت اوباما، انزوای بین‌المللی سوریه را در سال‌های اخیر پایان بدهند. با این‌که این سیاست تا الان چندان با موفقیت همراه نبوده اما غرب بر شدت پیگیری این سیاست افزوده‌است.
این بار غرب در حال درگیر کردن عربستان سعودی با این سیاست و هم‌چنین دادن امتیازات سخاوتمندانه‌ای مانند نفوذ بیشتر در عراق و لبنان به سوریه است.
هنوز برای برآورد موفقیت این سیاست زود است اما به نظر می‌آید که بشار اسد، رئیس جمهور سوریه چندان بدش نیاید مورد توجه بازیگران اصلی منطقه نظیر عربستان قرار گیرد و شرط‌بندی‌های سیاسی خود را تقسیم کند.
