خبرگزاری آسوشیتدپرس روز جمعه گزارشی داشت از یک گروه راک افغان در حومه تهران بدین مضمون:
«اعضای گروه در یک مغازه نجاری کوچک در حومه تهران دور هم جمع می‌شوند. گرد و خاک اره‌های چوب‌بری هنوز در هواست ولی با شروع تمرین، صدای نرم بلندگوی گروه، جای صدای اره‌های برقی را می‌گیرد.
نوازنده درام با چهار ضربه به طبل شروع می‌کند و حکیم ابراهیمی اولین نت‌های ترانه‌ای به نام «افغانستان» را می‌نوازد. نوای تصنیف و آهنگ راک آنها که از گروه متالیکا الهام گرفته فضا را پر می‌کند.
چهار عضو این گروه به نام «اَریکَین» از تبار پناهجویان افغان هستند و تلاش‌ها و مشکلات آنها انعکاس وضعیت میلیون‌ها افغان است که طی دهه‌ها جنگ به ایران گریخته‌اند.
آنها برای اجرای برنامه در کشور زادگاه خود یک بار مجبور شدند مخفیانه از پست بازرسی طالبان عبور کنند و در ایران نیز مورد تبعیض قرار می‌گیرند؛ ولی می‌گویند با وجود همه مشکلات به نواختن موسیقی که دوست دارند ادامه می‌دهند.
محمد رضایی نوازنده بیس می‌گوید: وضعیت برای همه ما سخت است ولی وقتی ترانه‌ای می‌نوازیم کسی می‌شویم که دوست داریم باشیم.
سه نفر از اعضای اصلی این گروه چهار نفره از جمله ثریا حسینی، نوازنده گیتار و خواننده، اکبر بختیاری، نوازنده درام، و محمد رضایی، متولد ایران هستند و حکیم ابراهیمی در سنین کودکی به ایران آمده‌است.
آنها گروه «اریکین» را که در فارسی دری به معنای فانوس است در سال ۲۰۱۳ تشکیل دادند.
حکیم ابراهیمی در یکی از این جلسات تمرین در مغازه نجاری گفت: «وقتی بچه بودم شب‌ها برای پیدا کردن راه در کوچه‌های خاکی از فانوس استفاده می‌کردیم.»
موسیقی گروه اریکین متأثر از گروه متالیکا است البته نه ترانه‌های پرضرب و متالی مثل «استاد خیمه‌شب‌بازی» بلکه بیشتر شبیه به تصنیف‌های درون‌گرایانه‌ای مثل «و هیچ چیزِ دیگر مهم نیست». حکیم ابراهیمی که می‌گوید سرمشق او جیمز هتفیلد خواننده اصلی گروه متالیکاست در ترانه «افغانستان» سعی می‌کند مثل او گیتار بنوازد.
در بخشی از این ترانه می‌خواند: «اینجا افغانستان است، زندگی انسان ارزان است، راه بهشت از اینجا می‌گذرد، کشتن یک انسان اینجا آسان است.»
حکیم ابراهیمی برای تأمین زندگی خود روزها در مغازه نجاری کار می‌کند. سایر اعضای گروه نیز هر کدام شغلی دارند و فقط ثریا حسینی به کمک مالی مادرش متکی است. در ایران که حتی قبل از خروج دونالد ترامپ از برجام و از سرگیری تحریم‌ها نرخ بیکاری بالایی داشت پیدا کردن کار برای آنها مثل بقیه افغان‌ها بسیار دشوار است.»
آسوشیتدپرس در گزارش خود ادامه می‌دهد: «افغان‌ها در ایران در عین حال مورد تبعیض قرار می‌گیرند. اعضای گروه می‌گویند چون مهاجر هستند به آنها اجازه داده نشد در یک مجموعه کنسرت در شهر تهران شرکت کنند.
مثل سایرین در عرصه‌های هنری پر جنب و جوش ایران آنها نیز با محدودیت‌های اعمال شده از سوی تندروها روبرو هستند که فرهنگ غربی را فاسد می‌دانند و به زنان اجازه نمی‌دهند در اماکن عمومی هنرنمایی کنند. ثریا حسینی می‌گوید در فقط دو مورد کنسرتی که توانسته‌اند در دانشگاه تهران اجرا کنند به او اجازه داده نشد که گیتار بنوازد و فقط توانسته در پس‌زمینه در اجرای ترانه‌ها همصدایی کند.
او گفت: مستقیماً به من نگفتند که روی صحنه نمی‌توانم گیتار بزنم ولی به نوعی به من فهماندند. احساس غریبی داشتم چون اولین باری بود که روی صحنه می‌رفتم. خیلی نگران بودم که نکند همه چیز را خراب کنم.
اما نگرانی و فشارهای عصبی وقتی که گروه تصمیم گرفت در ژوئیه ۲۰۱۵ در جشنواره بامیان افغانستان برنامه اجرا کند چند برابر شد.
حکیم ابراهیمی تا ۱۰ سالگی ساکن بامیان بود. آنها آرزو داشتند زیر ویرانه‌های مجسمه بزرگ بودا در بامیان برنامه اجرا کنند. این مجسمه تاریخی که جزء میراث بشری یونسکو است در مارس ۲۰۰۱ توسط طالبان منهدم شد.
برای رفتن به این منطقه که در ۱۳۰ کیلومتری غرب کابل واقع شده اعضای گروه باید از منطقه تحت کنترل طالبان عبور می‌کردند.
آنها توضیح می‌دهند که هنگام عبور از پست‌های بازرسی طالبان همواره به پایین نگاه می‌کردند؛ ولی در یکی از این ایست‌بازرسی‌ها نگاه اشتباه یک مستندساز افغان که همراه آنها سفر می‌کرد توجه یک پیکارجوی طالبان را جلب کرد.
حسن نوری، مستندساز، گفت: در پست بازرسی شوکه شدیم و من حواسم کاملاً پرت شد. من مستقیماً به چشم (افراد مسلح) نگاه کردم؛ ولی وقتی آنها ثریا را در خودرو دیدند به ما اجازه دادند برویم.
آنها به سلامت به جشنواره بامیان رسیدند.
ثریا حسینی می‌گوید: واقعاً عالی بود و احساس ما موقع اجرا برنامه در مقابل مجسمه بودا و دو هزار تماشاچی افغان را نمی‌توان با کلمات توصیف کرد.
اما از آن زمان تاکنون تغییراتی اتفاق افتاده که مشکلات این گروه را افزایش داده‌است. برخی از افغان‌های ساکن ایران به خاطر مشکلات اقتصادی کشور ایران را ترک می‌کنند.
اکبر بختیاری، نوازنده درام گروه، با تعداد دیگری از افغان‌ها با آرزوی رسیدن به اروپا ایران را ترک کرد. پس از مدتی اقامت در ترکیه توانست به ایتالیا برسد و اکنون آنجا بیکار است.
محمد رضایی، نوازنده بیس، کار در یک مغازه خیاطی را به تمرین موسیقی ترجیح می‌دهد. او می‌گوید: به خاطر زندگی راحت‌تر خانواده و خودم به این پول نیاز دارم.
در حال حاضر تنها تماشاچیان گروه اریکین افرادی هستند که در مغازه نجاری حکیم ابراهیمی کار می‌کنند. چند شب پیش گروه ترانه «بپا خیز» را اجرا کرد که گروه طالبان را به چالش می‌کشد.
حکیم ابراهیمی می‌خواند: به پا خیز و نگذار که دوباره شهر پر از زنان برقع‌پوش شود؛ و نگذار که آسمان دوباره با سرب سیاه شود.»
